Thanksgiving is een unieke Amerikaanse feestdag waarbij traditie de smaak overtroeft, en het middelpunt is vaak het meest teleurstellende deel van de maaltijd: de kalkoen. Ondanks zijn reputatie van droogheid en flauwheid, blijft de Thanksgiving-kalkoen bestaan, niet omdat hij heerlijk is, maar omdat hij noodzakelijk is.
De middelmatigheid van de vogel heeft paradoxaal genoeg het hele Thanksgiving-feest naar een hoger niveau getild. Zonder een smaakloos canvas zouden aardappelpuree, groene bonenschotel en vulling niet dezelfde verrukkingen bereiken. De zwakte van de kalkoen dwingt tot culinaire creativiteit, een bewijs van de Amerikaanse vindingrijkheid.
Een traditie van inspanning
Het feit dat kalkoenen een uitgebreide voorbereiding vereisen – pekelen, bedruipen, frituren (vaak gevaarlijk) – is een teken van de ontoereikendheid ervan, niet van de waarde ervan. Toch maakt deze inspanning voor velen deel uit van de traditie. Vox-verslaggever Christian Paz, die zichzelf een kalkoenliefhebber noemt, omarmt de culturele betekenis van de vogel. “Ik hou van Thanksgiving. Thanksgiving gaat over Turkije. Ik ben een traditionalist”, zegt hij ronduit.
Paz geeft toe dat een deel van zijn genegenheid misschien ‘hersenspoeling’ is, maar erkent ook de veelzijdigheid van de vogel. Maar zelfs hij geeft toe dat het een kwestie van culinair uithoudingsvermogen is om het goed te doen. Alleen al het grote aantal aankondigingen van overheidsdiensten waarin wordt gewaarschuwd tegen het frituren van kalkoenen zou een waarschuwingssignaal moeten zijn: ham doet huizen niet op dezelfde manier in vuur en vlam staan.
De paradox van voorkeur
De vraag blijft: waarom moeite doen? Als kalkoen echt geliefd zou zijn, zouden mensen het dan niet vaker dan één keer per jaar eten? De oplossing van Paz is simpel: schuim het in boter. De methoden waaraan hij de voorkeur geeft, geïnspireerd door Alison Roman en Martha Stewart (ondanks hun vermeende rivaliteit), laten zien hoeveel moeite mensen doen om de vogel te redden.
Uiteindelijk is het voortbestaan van de kalkoen een kwestie van culturele traagheid. Als het niet beschikbaar zou zijn, geeft Paz toe dat hij zou kiezen voor gebraden kip, maar dan met dezelfde geliefde vulling. De kalkoen is niet de ster, maar het fundament waarop een perfecte Thanksgiving is gebouwd.
De volharding van de kalkoen getuigt van de Amerikaanse traditie en het vermogen om door pure inspanning en vindingrijkheid zelfs het meest middelmatige ingrediënt naar een hoger niveau te tillen.
